प्रवचने – संतांचा सहवास । याहून भाग्य नाही दुसरे खास ॥
बाह्य प्रपंच प्रारब्ध उपाधि । त्यांसी त्रासू नये कधी । हीच जाणावी उघड समाधि ॥
सावली मातीत पडली । तिला धु‍ऊन नाही घेतली ।
तसेच खरे आहे देहाचे । पण ते संतांनाच साधे ॥
सर्व संकल्प वर्ज्य करून । अवस्था असावी बालकवृत्तिसमान ॥
सतत विवेक अखंड चित्ती । रामनामी मनोवृत्ति । हेचि तुम्हा परमप्राप्ति ॥
मारुनी खोटी कल्पनावृत्ति । रामनाम अखंड चित्ती । समाधान संतोष शांति ॥
देवासी सर्व करी अर्पण । करी स्वानंदयुक्त परमात्मचिंतन । हीच साधूची खूण ॥
वासना जाळून शुद्ध चित्त । अहंभाव सोडून होई निभ्रांत ।
आता मी रामाचा, राम माझा । हे जाणावे पूर्ण ॥
संतसहवास त्याला पाही । जो देहबुद्धि टाकून राही ॥
संतास न पाहावे देहात । आपण देहापरते होऊन पाहावे त्यास ॥
नामात ठेवा प्रेम । हीच संतांची खूण ॥
जे जे आपले संगती आले । संताने त्यांचे सार्थकच केले ॥
साधूने देह ठेवला । तरी सत्तेने जागृत राहिला ॥
त्याची ठेवावी आठवण । सेवा करावी रात्रंदिन ॥
संतांचा सहवास । याहून भाग्य नाही दुसरे खास ॥
संतचरणी विश्वास । त्याने भगवंत जोडला खास ॥
लक्ष ठेवावे संताकडे । देह लावावा प्रपंचाकडे ॥
नाम घ्यावे श्वासोच्छ्वास । संत संतुष्ट होईल खास ॥
सांगावे संतास नमस्कार । जो जगताचा आधार ॥
संताच्या देहाची प्रारब्धगति संपली । काया आज दिसेनाशी झाली । परि अजरामर राहिली ॥
राम कर्ता हे जाणून चित्तीं । जगांत संत ऐसे वर्तती । जेणे दुसर्‍यास मार्गदर्शक होती ॥
संतांचे करावे अनुकरण । घ्यावे त्यांचे दर्शन ।
सांगावे आलो आहे आपण । विचाराव्या कठिण वाटा । जेणे सुलभ होईल व्यवहारी चालता ॥
रामापरता नाही लाभ । हे धरले ज्याने चित्ती । त्यास लाभली खरी संतांची संगती ॥
त्यांचा आदर्श ठेवावा पुढे । कधी न होईल वाकडे ॥
स्वतःचे पावावे समाधान । त्याने लोकांस आणण्याचा प्रयत्‍न करावा जाण ॥
संताशी व्हावे अनन्य शरण । दुसरीकडे जाण्याचे नाही कारण ॥
भाग्याने संत घरी आला । अभागी न मानी त्याला ॥
सूर्याचा प्रकाश झाला । आंधळ्याला उपयोगी नाही आला ॥
तैसी विषयी झाली ज्याची वृत्ती । संताची संगत त्याला न लाभती ॥
रामनामावाचून ज्याचा वेळ जात नाही । तोच जीवन्मुक्त पाही ॥
देहाचे ठिकाणी विरक्त । विषयाचे ठिकाणी नसे अहंममत्व । त्यालाच म्हणतात मुक्त ॥
रामापरते न मानावे हित । हे सर्व संतांचे मनोगत ॥
