प्रवचने – नामीं ठेवावें चित्त । तेंच मानावें सत्य ॥
प्रारब्धानुसार देहाची गति । तेथे न गुंतवावी आपली वृत्ति ॥
प्रारब्धाने देहाची स्थिति । आपण न पालटूं द्यावी वृत्ति ॥
देह प्रारब्धें जातो । सुखदुःख भोगवितो ॥
जें जें काहीं केलें । ते ते फळाला आलें ।
म्हणून देहाची गति । ते पालटणें नाहीं कोणाचे हातीं ॥
पांडव परमात्म्याचे सखे झाले । तरी वनवासांतून मुक्त नाहीं झाले ॥
सुदामा भगवंताचा भक्त झाला । पण दारिद्र्यांत राहिला ॥
म्हणून देह प्रारब्धावर टाकावा । जें होईल तो आनंद मानावा ॥
जैसें दुःख येते प्रारब्धयोगें । सुख आहे त्याचे मागें ॥
दोहोंची न धरावी चाड । नामाची ठेवावी आवड ॥
चित्त ठेवावें भगवंतापायीं । प्रारब्ध आड येऊं शकत नाहीं ॥
देहाचे भोग देहाचे माथां । कष्ट न होती रघुनाथ स्मरतां ॥
प्रारब्धानें आलेले कर्म करीत जावें । त्याचे फळ भगवंताकडे सोपवावे ॥
साधुसंत देवादिक । हे प्रारब्धांतून नाही सुटले देख ॥
जीवनांतील आघात प्रारब्धाचे अधीन ।
समाधान नसावें त्याचेवर अवलंबून ।
त्यांत रामाचें स्मरण देईल समाधान ॥
दुष्टाची संगति प्रारब्धानें जरी आली । तरी रामकृपेखालीं दूर गेली ॥
मुखीं असावें एक नाम । याहून दुजें पुण्य नसे जाण ॥
नामीं ठेवावें चित्त । तेंच मानावे सत्य ।
हा निश्चय ठेवावा मनांत । मन होईल निभ्रांत ॥
कर्तव्यीं असावे तत्पर । मुखी नाम निरंतर ॥
नामाचें प्रेम करावें जतन । जैसा कृपण राखी धन । कारण नामच आपल्याला तारण ॥
मुखीं रामाचें नाम । बाह्य प्रपंचाचें काम ।
ऐसा राम जोडा मनीं । दुःखाचा लेश न आणावा मनीं ॥
आजवर राहिला वासनेचा आधार । अतां नामावर प्रेम ठेवा पुरेपूर ॥
असती पुण्याच्या गांठी । तरच नाम येईल कंठी ॥
रामाचें नांव ज्याला न होईल सहन । त्याची गति नाही उत्तम जाण ॥
निर्हेतुक घ्यावें नाम । जेणें जोडेल आत्माराम ॥
नामाविण जें जें साधन । तें तें कष्टास मात्र कारण ॥
देह जरी नाशवंत । सांगितलेलें नाम आहे सत्य ॥
बुद्धि करावी स्थिर । नामीं असावें प्रेम अनिवार ॥
नामांत कसलेही विचार आले । तरी ते नामानें दूर सारावे भले ॥
नामस्मरणीं निदिध्यास । स्थूलाची न करावी आस ॥
अखंड राखावें समाधान । हीच परमार्थाची खरी खूण जाण ॥
जगन्नियंत्या प्रभूस करावें आपलें ।
बाकी कितीजण आले गेले ।
मनावर त्याचा होऊं न द्यावा परिणाम ॥
परमार्थाला एकच उपाय जाण । अखंड असावें अनुसंधान ॥
देह सोपवावा प्रारब्धावर । मन गुंतवावे रामावर ॥
