प्रवचने – ठेवतां रामावर एक विश्वास । त्यालाच समाधान हमखास ॥
रामाचा हात माझ्यामागे हें ठेवावें मनांत । व्यवहार सांभाळून वागावे जगांत ॥
दुष्ट मतीची उत्पत्ति । ही दुर्जनाची संगति ॥
भावे धरितां रघुपति । सर्व संकटे दूर जाती ॥
भोगांत नामाचे न व्हावे विस्मरण । याकरितां राखावें समाधान ॥
देहाचे भोग देहाचे माथी । त्याची न मानावी खंती ॥
विश्वास ठेवावा रामापायीं । सर्व कांही चांगले होऊन जाई ॥
आपला भार घेतला रामानें । विश्वासाने सत्य मानणें खरे ॥
सद्‌गुरुआज्ञा प्रमाण । हेंच साधनांतील साधन जाण ॥
जो जो प्रसंग येईल जैसा । तो तो सान्निध्य जाणावे रघुपतीचा ॥
शरीर आहे दों दिवसांचे । वायां न जाऊं द्यावें साचे ॥
रामकृपा त्याजसी होई । ज्यानें नांव ठेवले हृदयी ॥
मुखीं नाम, हृदयीं राम, । त्याने जोडला आत्माराम ॥
गुरुचरणी ठेवावा विश्वास । निर्भयता त्यानें येते खास ॥
जें जें होणार ते होतच जाते । विनाकारण मन कष्टी होते ॥
माझे प्रपंची नाहीं सुखदुःख । असे ज्याने जाणले चित्तीं । त्याचा संसार झाला सुखाचा निश्चितीं ॥
ज्याने दिली रामाची संगति । त्याचा विषाद न मानावा चित्तीं ॥
उद्विग्नतेचें कारण । साधनाचे विस्मरण ॥
मुख्य करितां रामाची भक्ति । आपोआप गळते विषयाची आसक्ति ॥
भगवंतावर ठेवावा पूर्ण विश्वास । तो करतो हेंच हिताचे मानावें खास ॥
अंतकाळी भगवंताचे नाम । त्याला करीन माझेसमान ।
हें भगवंताचे वचन जाण । त्याच्यावर ठेवावा विश्वास ॥
म्हणून रामावांचून जगती । आतां माझा असें न म्हणावें चित्तीं ॥
दुःख जाण्यास उपाय सांगती साधुजन । आसक्तीत न गुंतावें आपण ॥
म्हणून, सर्व कांही करावे । पण मीपणाने कोठें न राहावे ॥
याला उपाय एकच जाण । सदा राखावे रामाचे अनुसंधान ॥
याहून दुजें नाही साधन । हे मानावे प्रमाण ॥
ठेवतां रामावर एक विश्वास । त्यालाच समाधान हमखास ॥
म्हणून रामाचा चित्तीं ठेवावा विश्वास । वळण द्यावें व्यवहारास ॥
साधन असें काही असावे । ज्याने साध्याला सहज पोहोचावे ॥
राम म्हणावा आपला । साधनांतील साधनाचा लाभ झाला ॥
शुद्ध असावे आचरण । पवित्र करावें मन ॥
नामस्मरण ज्याच्या मुखीं । रामकृपें तोच एक सुखी ॥
एकच देव, एकच गुरु, एकच साधन ।
यांवर ठेवतां विश्वास । कृपा करील ईश्वर खास ॥
जेव्हां मनासकट देह केला अर्पण ।
मग मरणाच्या भयाचे काय कारण ॥
